कथा
अधुरो बिहे
यात्रा अझै चारघण्टा बाकी थियो। महेन्द्रनगरबाट विराटनगरकोबाटो करिव चैध-पन्ध्र घण्टा होला। पट्यारलाग्दो तरिकालेमैले दश घण्टाकटाइसकेको थिए ।शिक्षक सेवा आयोगकोविज्ञान विषय मावितहको परिक्षा उत्तिर्णगरि शिक्षकको रुपमाम मोरङ जिल्लाकोगोविनपुर गाविसको माविस्कुलमा नियुक्ति थाप्न गईरहेकोथिए । सुदुरपश्चिमकोपरिवेशमा हुर्केको अल्लारे ठिटो सुदुरपुर्वको भूमिमा कर्मथलो बनाउनकस्सिएको थिए ।नयाँ ठाउँ, नयाँमानिस, नयाँ वातावरणकस्तो होला कल्पनागर्दै म दिउसोदुई बजेतिर गोविनपुरविध्यालयको प्राङणमा पुगेको थिए।
सिसौका रुखहरुमा नयाँ पालुवाबाट वसन्त ऋतुको छनक प्रष्टै आइरहेको थियो । विध्यालयको प्राङणमा पुग्ने वित्तिकै आउदो जेठ महिना प्रस्सतै लिचीको स्वाद चाख्न पाइने आभाश त्यहाँ रहेका लिचीका बोटहरुमा फूलेका फूलले परैबाट दिईरहेको थियो । विध्यालय हातामा प्रवेश गर्ने बित्तिकै मैले एक जना सरलाई भेटेँ । सामन्य परिचय पछि उहाँले मलाई हेडसरको अफिस दोस्रो तल्लामा रहेको अवगत गराउनु भयो । हेडसरको अफिसमा सबैसगँ परिचय गरेर त्यस दिनको हाजिर पश्चात उहाँले मेरो लागि कोठा खोजिदिनुभएको घरमा लानुभयो । काठको घर, दक्षिण-पूर्व फर्किएको, अगाडि बार्दलि, राम्रै थियो कोठा । थकानले गर्दा त्यसदिन मैले केहि गर्न सकिन, आराम गरेर कोठामा बिताए ।
भोलीदेखि गोविनपुरको मुटुमा रहेको विध्यालयको स्थाई शिक्षकको रुपमा मेरो दिनचर्या सुरु भयो । नयाँ ठाउँ सुरु सुरुमा अप्ठ्यारो लागे पनि सबैकुरा विस्तारै सहज हुदै गयो । महिना, दुई महिनामै म सबै सगँ हेलमेल भए।
दिनहरु बित्दै थिए । जेठ-असारको घाम, साउने झरिको हिलाम्मे बाटोहरु, पुष-माघको सितलहरहरु, र चैत-वैशाखको कोइलीको सुमधुर आवाज सबैसगँ साईनो गाँस्दै गोविनपुर बस्न थालेको नि एक वर्ष पुरा भईसकेको रहेछ । यस्तैमा एकदिन पुषको न्यानो घाम ताप्दै हामी स्टाफ साथीहरु गफिदै थियौँ । कुरैकुरामा हेडसरले जिस्काउँदै भन्नुभयो, "विजय सर, यसपाली त बिहे गर्ने होइन ।"
जिस्किदै मैले नी भने, "गर्ने त हो सर । तर लगन जुर्नुपर्यो नी ।"
"लगन त जुराउने हो, अचेल आफैँ जुर्दैन ।" सामजिक पढाउने तामाङ सरले कुरा थप्नु भयो ।
यस्तैमा अम्बिका मेमले, "सिरियसल्लि सर, तपाईलाई सुहाउने एउटी केटी मेरो नजरमा छे । सायद जात पनि मिल्छ कियारे । तपाई इन्ट्रेस्टेड हुन्नुन्छ भने म कुरा अगाडी बढाउन सक्छु" भन्नुभयो । मैले हुन्छ भन्नुभन्दा अगाडी नै अरु साथीहरुले "हुन्छ हुन्छ, कुरा अगाडी बढाउनु मेम्" भनेर गिज्याउन थाले । कुरोको पोको फुकाउँदै मेमले उनको नाम शान्ता हो । स्टाफ नर्स सकेकी । घर परिवार सबै राम्रो हुनुहुन्छ ।" भन्दै उसको बारेमा थुप्रै कुराहरू सुनाउनु भयो ।
सबैको दबावमा परेपछि मैले, "हुन्छ मेम, पहिला उनको फोटो हेरौँ अनि सोचौँला" भनेर कुरा टारे । तत्कालै मेमले फेसबुक खोलेर शान्ताको तस्विर देखाउनुभयो ।
लगभग ५.५ ईन्च हाइट, असिमेट्रिक हेयर स्टाईल, लाम्चो अनुहार, फिक्का गोरी, नर्स ड्रेसमा सजिएकी फेसबुकको त्यो फोटो मलाई राम्रै लाग्यो । ख्याल ठट्टामा निस्केको बिहेको कुरा मेरो मनमा चाँहि गहिरो असर पर्यो । भोलिपल्ट स्कुलको ब्रेक टाइममा म आफैँले अम्विका मेमलाई एकचोटि केटी र केटीको घरपरिवार सगँ भेटघाटको चाजोपाजो मिलाउनुपर्यो भनेर अनुरोध गरे ।
अम्विका मेमले - "म कोशिस गर्छु" भन्नुभयो ।
माघीको दिन शान्तालाईपहिलोचोटी प्रत्यक्ष भेट्न पाएँ ।अम्विका मेम, हेड सरर म शान्ताकोघर गएका थियौँ। कुराको श्रीगणेश हेडसरले गर्नुभयो । शान्ताकोबुवा आमा सगँघरपरिवार, जात, गोत्र आदिइत्यादीको बारे कुराकानीपश्चात शान्ता र मलाईबैठक कोठामा एक्लैछाडेर सबै बाहिरनिस्के । दुवैजना अलिअलि आत्तिएका, बोल्न अप्ठ्यारो, मुहारमालज्जाभाव, र नर्भसलेगर्दा बोलि नैलरबराई रहेको थियो ।जसोतसो सामन्य कुराकानी गर्यौँ । फेसबुकमाएड गर्यौ ।र पछि फेसबुकमाकुराकानी गर्ने सल्लाह भयो।
भेटघाटको करिव चार दिन पछि बल्ल उ सगँ च्याट गर्ने अवसर जुट्यो । यसपश्चात फेसबुकमा हाम्रो घण्टौँ गफ हुन थाल्यो । एकछिन अनलाईन नहुदाँ फेसबुकका मेसेज बक्सहरु उनको सन्देशले टन्न भरिन्थियो । समय सगँसगै सम्पर्क बढ्दै गयो । फेसबुकबाट हुदाँहुदै फोनमा समेत घण्टौँ कुराकानी गर्न थाल्यौँ । नजिकिदै गएको हाम्रो सम्बन्धमा अप्ठ्यारो लाग्ने सिमाका सम्पुर्ण रेखाहरु धुमिल भइसकेको थियो ।
चैत्र तीन गतेका दिन उनको जन्मदिनमा मैले बिहेको प्रस्ताव राखे । हामिले एकअर्कालाई राम्ररि बुझिसकेको, घर-परिवारको मन्जुरी र एक प्रकारको हामिबिच पलाएको प्रेमले गर्दा उनलाई मेरो बिहे प्रस्ताव स्विकार्न समय लागेन । अनि दुबै तर्फको परिवारको सल्लाहमा जेठ १७ गते हाम्रो बिहेको डेट फिक्स भयो।
खुशीको महासागरमा हामी छलाङलाउदै थियौँ ।भविष्यको कल्पनाहरु, जिवनको योजनाहरुर सुखको त्यान्द्राहरुउन्दै थियौँ ।पलभरमै सबै सपनाहरुमाडढेलो लाग्यो ।
"शान्ताकोब्लड रिपोर्टमा एच. आई.भि. पोजेटिभ ।" मेरो इन्बक्समा उर्मिलाकोमेसेज आयो ।उर्मिला शान्ता सँगै कोशिअस्पतालमा काम गर्थिन।
म छागाँबाट खसे जस्तैभए । अवाक भएएकछिन । मेरोखुट्टाहरु चलेन ।म स्कुलमै बेहोशभएछु ।पखांको हावामा एकछिन बसेपछिहोशमा आए ।र अम्विका मेमलाईइन्बक्सको मेसेज पढ्न दिए। तुरुन्त मेमलेशान्ताको बुवालाई फोन गर्नुभयो। फोनमा बुवारुन थाल्नुभयो ।बाकी कुरा हुनैपाएन । तत्कालैम र भक्तसर शान्ताको घरगयौँ । आँगनभरिमान्छेहरु थिए ।आँगनको उत्तरपट्टिमा थिईन सेतोकपडा भित्र सधैभरिलाई निदाएकी मेरिशान्ता । बनिसकेको घर एकाएक भत्कियो । उनिसगँ बिताएका प्रत्येक समयहरु मस्तिष्कमा झल्झली आइरहयो। सिसौका छहारीमा उनको काखमा ढल्केर बिताएका क्षण होस वा नजिकिने नाममा हामिबिच रहेका सबै पर्खालहरु भत्काएका पल, सबै फनफनी घुमिरहयो ।
केहि समयपछि एकदिन जिशिका छेउमा उर्मिला सगँ मेरो भेट भयो । कफी खादै गफ गर्दा उर्मिलाले भनिन्,"दाइ एकचोटी तपाई पनि रगत जाँच गर्नुस” । त्यसैदिन उनैले चिनेको ल्याबमा गएर एच. आई. भि. जाँच गराए । तीन दिन पछि धन्न मेरो रगतको रिपोर्टमा एच. आई. भि. नेगेटिभ आयो । ब्लड रिपोर्टको एच. आई.भि. नेगेटिभ सँगै मनमा अनेकन प्रश्नहरु उब्जियो । मलाई एच. आई.भि. नेगेटिभ आउनुको अर्थ शान्तालाई पहिला कहिल्यै एच. आई. भि. थिएन । सुसाईड गरेर यो संसारबाट उनी बिदा भएपनि बेलाबेला आजपनि एउटै प्रश्नले सताईराख्छ "आखिर उनलाई एच. आई. भि. कसरी लाग्यो ?"
प्रकाशित मिति: शनिबार, आषाढ ११, २०७३ १०:२५:५२
(http://setopati.com/sahityapati/48776/)